Την προηγούμενη Κυριακή, κατεβαίνοντας από τον Μύτικα και φτάνοντας στα Πριόνια, σταθήκαμε στη γνωστή βρύση να πλυθούμε.
Ενώ πλενόμουν, πίσω μου έφτασε ένας ηλικιωμένος, υποβασταζόμενος από τον γιο του. Ήπιε λίγο νεράκι και μου έπιασε συζήτηση. Μου είπε ότι ήταν 92 χρονών και ήταν σχοινοσύντροφος του Γιόσου Αποστολίδη.
Μου έλεγε ωραίες ιστορίες για το βουνό και τις εμπειρίες του. Μου είπε λεπτομέρειες για το ατύχημα του Αποστολίδη και όταν του είπα ότι πέθανε εκεί που ήθελε, μου απάντησε ότι ως συνομήλικος του, δεν έζησε τη ζωή του όπως ο ίδιος και έχασε πολλές εμπειρίες ζωής.
Έμεινα να τον κοιτώ και να τον ακούω με θαυμασμό και συγκίνηση. Στο τέλος χαιρετηθήκαμε και έφυγε μαζί με τον γιο του.
Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τον σκεφτόμουν συνέχεια.
Σκέφτηκα ότι ήρθε να δει τον Όλυμπο γνωρίζοντας ότι μάλλον ήταν η τελευταία φορά στη ζωή του και βλέποντας εμένα να σκέφτηκε τον εαυτό του πριν από χρόνια να είναι στη θέση μου.
Ίσως και εγώ μετά από πολλά χρόνια να ζητήσω από τον γιο μου τον Γιώργο να με πάει να δω το βουνό για τελευταία φορά. Και ίσως να πιάσω συζήτηση με έναν νέο που θα συναντήσω στην ίδια βρύση, δίνοντάς του τη σκυτάλη...
Γιατί εμείς οι άνθρωποι ερχόμαστε για λίγο στη ζωή. Είμαστε σαν τη σταγόνα που πέφτει στα βράχια και μετά στεγνώνει και χάνεται, μέχρι την επόμενη.
Ας είσαι καλά άγνωστε ορειβάτη, εσύ που με συνάντησες και εσύ που θα σε συναντήσω.
Ενώ πλενόμουν, πίσω μου έφτασε ένας ηλικιωμένος, υποβασταζόμενος από τον γιο του. Ήπιε λίγο νεράκι και μου έπιασε συζήτηση. Μου είπε ότι ήταν 92 χρονών και ήταν σχοινοσύντροφος του Γιόσου Αποστολίδη.
Μου έλεγε ωραίες ιστορίες για το βουνό και τις εμπειρίες του. Μου είπε λεπτομέρειες για το ατύχημα του Αποστολίδη και όταν του είπα ότι πέθανε εκεί που ήθελε, μου απάντησε ότι ως συνομήλικος του, δεν έζησε τη ζωή του όπως ο ίδιος και έχασε πολλές εμπειρίες ζωής.
Έμεινα να τον κοιτώ και να τον ακούω με θαυμασμό και συγκίνηση. Στο τέλος χαιρετηθήκαμε και έφυγε μαζί με τον γιο του.
Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τον σκεφτόμουν συνέχεια.
Σκέφτηκα ότι ήρθε να δει τον Όλυμπο γνωρίζοντας ότι μάλλον ήταν η τελευταία φορά στη ζωή του και βλέποντας εμένα να σκέφτηκε τον εαυτό του πριν από χρόνια να είναι στη θέση μου.
Ίσως και εγώ μετά από πολλά χρόνια να ζητήσω από τον γιο μου τον Γιώργο να με πάει να δω το βουνό για τελευταία φορά. Και ίσως να πιάσω συζήτηση με έναν νέο που θα συναντήσω στην ίδια βρύση, δίνοντάς του τη σκυτάλη...
Γιατί εμείς οι άνθρωποι ερχόμαστε για λίγο στη ζωή. Είμαστε σαν τη σταγόνα που πέφτει στα βράχια και μετά στεγνώνει και χάνεται, μέχρι την επόμενη.
Ας είσαι καλά άγνωστε ορειβάτη, εσύ που με συνάντησες και εσύ που θα σε συναντήσω.