Φάλαινες: ημέρα γιορτής

Έχουν γραφτεί αμέτρητα κείμενα και έχει χυθεί ατελείωτο μελάνι, για τη μοναδικότητα, την εξυπνάδα, την κοινωνική ζωή, το μέγεθος, το ζευγάρωμα, τα τραγούδια και την ικανότητα επικοινωνίας των φαλαινών. Αυτό όμως που έχει χυθεί πιο πολύ και από το μελάνι, είναι το αίμα τους.

Στη διάρκεια του 20^ου αιώνα, η εντατικοποίηση της φαλαινοθηρίας (σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό των πλοίων και την ανακάλυψη του ειδικού κανονιού με το καμάκι), αποδεκάτισε τους πληθυσμούς των φαλαινών. Στη δεκαετία του ’70, το 90% των φαλαινών του πλανήτη είχε ήδη εξαφανιστεί.
Κάπου εκεί εμφανίζονται για πρώτη φορά, αυτοί που έβαλαν το σώμα τους ανάμεσα στις φάλαινες και τα καμάκια των φαλαινοθηρικών για να προστατέψουν το σύμβολο της θαλάσσιας ζωής. Οι ακτιβιστές της Greenpeace φέρνουν στην πρώτη σελίδα το μακελειό που συντελείται επί χρόνια στους μακρινούς ωκεανούς. Η παγκόσμια κατακραυγή οδηγεί τη μία χώρα μετά την άλλη στην παύση της φαλαινοθηρίας, μέχρι και το 1982 όταν και αποφασίζεται η απαγόρευσή της.
Από την απαγόρευση ξεφεύγουν η Ιαπωνία, η Νορβηγία και η Ισλανδία. Βρισκόμασταν κοντά στην προστασία των φαλαινών. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε!

Από τότε, χρειάστηκαν πολλές αποστολές στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό. Κυρίως στον Ειρηνικό, για να εμποδίσουμε τα ιαπωνικά φαλαινοθηρικά. Και στη συνέχεια «στο στόμα του λύκου»: την Ιαπωνία. Μετά την παγκόσμια κατακραυγή, έπρεπε η ίδια η ιαπωνική κοινωνία να απορρίψει τη φαλαινοθηρία. Με υπομονή και επιμονή, βήμα βήμα και με πολλές - ακόμα και προσωπικές

More...