Τι είναι αυτό που ενώνει 2 Θεσσαλονικείς 1 Καβαλιώτη 1 Ναυπάκτια & 1 Πατρινό να δίνουν ραντεβού στα σύνορα Ελλάδας -Βουλγαρίας;
Η μοναδική απάντηση που βρήκα ήταν : η αγάπη για τα βουνά
αααα ναι, κι η διάθεση για περιπέτεια
επίσης η ανάγκη να βρίσκονται μαζί και να ψάχνουν τα όρια τους
φυσικά και η υψηλή μαγειρική
αααα και το πάθος με την καθαριότητα (όχι του σώματος) των ψυχών
Τα όρια αυτή την φορά τα τοποθετήσαμε μακρυά, γύρω στα 140 χιλιόμετρα. Ανεβάσαμε τον πήχη (τρελαίνομαι για τέτοια κλισέ).
140 χιλιόμετρα....ΠΕΡΠΑΤΗΤΑ
αφετηρία ο Όρβηλος, προσκύνημα στις λίμνες του Pirin και επιστροφή στα πάτρια εδάφη.
Φυσικά τα όρια "μαγειρευτηκαν λογιστικά" ως συνήθως , αφού χρησιμοποιήθηκαν διάφορα τροχήλατα οχήματα για 40 ολόκληρα χιλιόμετρα.
Επίσης το τάμα δεν ολοκληρώθηκε όπως σχολαστικά είχε σχεδιασθεί κι έτσι μερικές λίμνες έμειναν παραπονεμένες γιατί δεν ένιωσαν τα κορμιά μας μέσα τους. Η υπόσχεση που τις δώσαμε , ότι του χρόνου θα σμίξουμε μαζί τους , νομίζω ότι τις ηρέμησε.
Ο άψογος σχεδιασμός της διαδρομής και το αυστηρό χρονοδιάγραμμα των ημερησίων χιλιομέτρων θύμιζε αρκετά Ελληνικό Μνημόνιο. Σχεδιάστηκε τέλεια αλλά δεν υλοποιήθηκε πλήρως.
Μέρα 1η:
Περιελάμβανε μια κοπιαστική κι επίπονη νυκτερινή κατασκήνωση , συνοδεία οίνου, τζιζ-μπιζ, και λογοδοιάροιας , οπότε αποφασίστηκε να μην κανουμε κάτι άλλο και να κρατήσουμε τις λιγοστες δυνάμεις μας για τις επόμενες μέρες
Μέρα 2η:
Η ανάβαση στον Όρβηλο με τα 20κιλα σακίδια , αποδείχτηκε αναπάντεχα εύκολη, όχι όμως και κατάβαση από την Αλί Μποτούς , όπως σοφά προειδοποιούσες ο Κάλχας Σπύρος. Σπάσαν τα ποδιά μας, αλλά αυτό ήταν μικρό κακό μπρος στο γεγονός ότι οι προσεκτικά επιλεγμένες θέσεις στον χάρτη που απεικόνιζαν , πηγές και βρύσες αποδείχτηκαν απλά μπλε διακοσμητικά σημεία του Βουλγάρικου χάρτη. Τους πέντε αφυδατωμένους ορειβάτες διέσωσαν αποτελεσματικά Βούλγαροι δασικοί με την συνδρομή ειδικού τροχοφόρου οχήματος που εκινείτο με φυσικό αέριο (όταν είχε) και τους μετέφεραν σε όαση , όπου και και γαλατικό νυκτερινό τσιμπούσι
Μέρα 3η:
Διασχίζοντας όμορφους δασικούς δρόμους κατευθυνόμαστε προς το Λιβάδι των Παπάδων όπου και θα κατασκηνώναμε. Στο δρόμο συναντάμε Γερμανό μοναχικό ορειβάτη που κατευθύνεται Ελλάδα και τον εμψυχώνομαι λέγοντας του ότι νερό θα συναντήσει στην ΟΥΘ , στην Θεσσαλονίκη.Κατασκήνωση σε καταπράσινο λιβαδάκι όπου και βοσκήσαμε κατά προτροπή του Κυριάκου και γεύμα σε Βουλγάρικη ταβέρνα , όπου ο σύντροφος Αντώνης δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση από γλυκιά κι αφράτη Βουλγάρα...όχι, σεξ δεν υπήρξε, μόνο αίσθημα
Μέρα 4η:
Ξεκινάμε για τον χώρο της 4ης κατασκήνωσης , στα ριζά του Πιρίν. Στο δρόμο συναντάμε Βούλγαρους ορειβάτες και κουβεντιαζουμε με Βούλγαρους τσοπάνηδες....δηλαδή κουβεντιάζει μόνο ο Δίγλωσσος Αντωνάκης , εμείς οι υπόλοιποι απλά μουγκρίζουμε κάτι “κολέγκα” και ακούμε την κελαρυστή Βουλγαρική χροιά της γλώσσας τους.Κατασκήνωση σε διάσελο, με συντροφιά το φεγγάρι και το πάντα άφθονο τσίπουρο
Μέρα 5η:
Αρχίζουμε την κουραστική ανάβαση προς την κορυφογραμμή. Η θέα εντυπωσιακή και κορυφογραμμή βατή και μέσα στις δυνατότητες μας. Αμ δε, άλλη άποψη έχει η κορυφογραμμή που στο πιτς φιτίλι δημιουργεί βάραθρο απύθμενο και κατακόρυφο (. βλέπε Άρχοντα των Δακτυλιδιων ) που μας αναγκάζει να ξυσουμε το τριχωτό της κεφαλής μας. Ευτυχώς είχαμε εναλλακτική κοπάνα, σοφά μελετημένη και ροβολήσαμε σαν κατσίκια προς τον πάτο της κοιλάδας του Πιρίν, όπου μετά από πορεία 3 ωρών μέσα σε ένα παραδεισένιο βουκολικό τοπίο , καταλήξαμε στο ομώνυμο καταφύγιο του Πιριν. Η βραδιά κύλησε με Βαλκανικό γλέντι στο καταφύγιο , συνοδεία Βουλγάρων και Εβραίων πεζοπόρων (Βαβυλωνία)
Μέρα 6η:
Μεταφορά με αγροτικό στο καταφύγιο Λιβάδα , κάτω από τον Όρβηλο, στην μεριά της Βουλγαρίας. Κουβέντες με τοπικούς τσομπαναραίους οι οποιοι μας τράταραν και καφέ espresso παρακαλώ.....Κατασκήνωση στο διάσελο με παρακολουθηση φαντασμαγορικού σου αστραπών από μια καταιγίδα που ποτέ δεν ήρθε.
Την 7η μέρα ο θεός ξεκουράστηκε αλλά αυτό είναι ένα από τα εκατομμύρια προνόμια του νάσαι θεός. Για μας τους 5 απλούς ημίθεους υπήρχε η ανηφόρα προς τον Όρβηλο και η ακόμη χειρότερη κατηφόρα προς το ταπεινό Susuki που ατάιστο μας περίμενε υπομονετικά 7 μέρες....
Η μοναδική απάντηση που βρήκα ήταν : η αγάπη για τα βουνά
αααα ναι, κι η διάθεση για περιπέτεια
επίσης η ανάγκη να βρίσκονται μαζί και να ψάχνουν τα όρια τους
φυσικά και η υψηλή μαγειρική
αααα και το πάθος με την καθαριότητα (όχι του σώματος) των ψυχών
Τα όρια αυτή την φορά τα τοποθετήσαμε μακρυά, γύρω στα 140 χιλιόμετρα. Ανεβάσαμε τον πήχη (τρελαίνομαι για τέτοια κλισέ).
140 χιλιόμετρα....ΠΕΡΠΑΤΗΤΑ
αφετηρία ο Όρβηλος, προσκύνημα στις λίμνες του Pirin και επιστροφή στα πάτρια εδάφη.
Φυσικά τα όρια "μαγειρευτηκαν λογιστικά" ως συνήθως , αφού χρησιμοποιήθηκαν διάφορα τροχήλατα οχήματα για 40 ολόκληρα χιλιόμετρα.
Επίσης το τάμα δεν ολοκληρώθηκε όπως σχολαστικά είχε σχεδιασθεί κι έτσι μερικές λίμνες έμειναν παραπονεμένες γιατί δεν ένιωσαν τα κορμιά μας μέσα τους. Η υπόσχεση που τις δώσαμε , ότι του χρόνου θα σμίξουμε μαζί τους , νομίζω ότι τις ηρέμησε.
Ο άψογος σχεδιασμός της διαδρομής και το αυστηρό χρονοδιάγραμμα των ημερησίων χιλιομέτρων θύμιζε αρκετά Ελληνικό Μνημόνιο. Σχεδιάστηκε τέλεια αλλά δεν υλοποιήθηκε πλήρως.
Μέρα 1η:
Περιελάμβανε μια κοπιαστική κι επίπονη νυκτερινή κατασκήνωση , συνοδεία οίνου, τζιζ-μπιζ, και λογοδοιάροιας , οπότε αποφασίστηκε να μην κανουμε κάτι άλλο και να κρατήσουμε τις λιγοστες δυνάμεις μας για τις επόμενες μέρες
Μέρα 2η:
Η ανάβαση στον Όρβηλο με τα 20κιλα σακίδια , αποδείχτηκε αναπάντεχα εύκολη, όχι όμως και κατάβαση από την Αλί Μποτούς , όπως σοφά προειδοποιούσες ο Κάλχας Σπύρος. Σπάσαν τα ποδιά μας, αλλά αυτό ήταν μικρό κακό μπρος στο γεγονός ότι οι προσεκτικά επιλεγμένες θέσεις στον χάρτη που απεικόνιζαν , πηγές και βρύσες αποδείχτηκαν απλά μπλε διακοσμητικά σημεία του Βουλγάρικου χάρτη. Τους πέντε αφυδατωμένους ορειβάτες διέσωσαν αποτελεσματικά Βούλγαροι δασικοί με την συνδρομή ειδικού τροχοφόρου οχήματος που εκινείτο με φυσικό αέριο (όταν είχε) και τους μετέφεραν σε όαση , όπου και και γαλατικό νυκτερινό τσιμπούσι
Μέρα 3η:
Διασχίζοντας όμορφους δασικούς δρόμους κατευθυνόμαστε προς το Λιβάδι των Παπάδων όπου και θα κατασκηνώναμε. Στο δρόμο συναντάμε Γερμανό μοναχικό ορειβάτη που κατευθύνεται Ελλάδα και τον εμψυχώνομαι λέγοντας του ότι νερό θα συναντήσει στην ΟΥΘ , στην Θεσσαλονίκη.Κατασκήνωση σε καταπράσινο λιβαδάκι όπου και βοσκήσαμε κατά προτροπή του Κυριάκου και γεύμα σε Βουλγάρικη ταβέρνα , όπου ο σύντροφος Αντώνης δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση από γλυκιά κι αφράτη Βουλγάρα...όχι, σεξ δεν υπήρξε, μόνο αίσθημα
Μέρα 4η:
Ξεκινάμε για τον χώρο της 4ης κατασκήνωσης , στα ριζά του Πιρίν. Στο δρόμο συναντάμε Βούλγαρους ορειβάτες και κουβεντιαζουμε με Βούλγαρους τσοπάνηδες....δηλαδή κουβεντιάζει μόνο ο Δίγλωσσος Αντωνάκης , εμείς οι υπόλοιποι απλά μουγκρίζουμε κάτι “κολέγκα” και ακούμε την κελαρυστή Βουλγαρική χροιά της γλώσσας τους.Κατασκήνωση σε διάσελο, με συντροφιά το φεγγάρι και το πάντα άφθονο τσίπουρο
Μέρα 5η:
Αρχίζουμε την κουραστική ανάβαση προς την κορυφογραμμή. Η θέα εντυπωσιακή και κορυφογραμμή βατή και μέσα στις δυνατότητες μας. Αμ δε, άλλη άποψη έχει η κορυφογραμμή που στο πιτς φιτίλι δημιουργεί βάραθρο απύθμενο και κατακόρυφο (. βλέπε Άρχοντα των Δακτυλιδιων ) που μας αναγκάζει να ξυσουμε το τριχωτό της κεφαλής μας. Ευτυχώς είχαμε εναλλακτική κοπάνα, σοφά μελετημένη και ροβολήσαμε σαν κατσίκια προς τον πάτο της κοιλάδας του Πιρίν, όπου μετά από πορεία 3 ωρών μέσα σε ένα παραδεισένιο βουκολικό τοπίο , καταλήξαμε στο ομώνυμο καταφύγιο του Πιριν. Η βραδιά κύλησε με Βαλκανικό γλέντι στο καταφύγιο , συνοδεία Βουλγάρων και Εβραίων πεζοπόρων (Βαβυλωνία)
Μέρα 6η:
Μεταφορά με αγροτικό στο καταφύγιο Λιβάδα , κάτω από τον Όρβηλο, στην μεριά της Βουλγαρίας. Κουβέντες με τοπικούς τσομπαναραίους οι οποιοι μας τράταραν και καφέ espresso παρακαλώ.....Κατασκήνωση στο διάσελο με παρακολουθηση φαντασμαγορικού σου αστραπών από μια καταιγίδα που ποτέ δεν ήρθε.
Την 7η μέρα ο θεός ξεκουράστηκε αλλά αυτό είναι ένα από τα εκατομμύρια προνόμια του νάσαι θεός. Για μας τους 5 απλούς ημίθεους υπήρχε η ανηφόρα προς τον Όρβηλο και η ακόμη χειρότερη κατηφόρα προς το ταπεινό Susuki που ατάιστο μας περίμενε υπομονετικά 7 μέρες....